Hoog Spel, een spooky thrillerkomedie

Doris Baaten, Trudy Labij en Johnny Kraaijkamp (foto Annemieke van der Togt)

Hoog Spel, zo heet de nieuwe thrillerkomedie van Lex Passchier, die wordt uitgebracht door Korthals Stuurman Theaterproducties. Passchier draait al jaren mee in de wereld van het theater en de televisie. Hij is een groot liefhebber van thrillers. Van 2004 tot 2014 produceerde hij met zijn productiebedrijf Het Thriller Theater de bestaande thrillerklassiekers Arsenicum en Oude Kant, Sherlock Holmes en de Hond van de Baskervilles, Paul Vlaanderen, 39 Steps, Dial M for Murder en De man Die het Wist. Voor het theaterseizoen 2019/2020 schreef hij de thrillerkomedie Enkele Reis, gespeeld door Bram van der Vlugt, Trudy Labij en Wieteke van Dort en ook uitgebracht door Korthals Stuurman Theaterproducties (toen nog Hummelinck Stuurman).

Conceptvoorstelling

Trudy Labij, Doris Baaten en Johnny Kraaijkamp (foto Annemieke van der Togt)

Op mijn website noemde ik Enkele Reis eind november 2019 “een ingenieuze puzzel, waarin de ene na de andere moord wordt beraamd en waarbij het perspectief telkens kantelt”. Ik schreef ook dat deze komedie vol bedrog een ‘gedegen praatstuk’ was met “gortdroge, vaak zwarte humor, waar de drie ouwe rotten goed raad mee weten”. Eigenlijk geldt hetzelfde voor Hoog Spel. Het is praten, praten, praten. Tik, tak, tok. Snip, snap, snop. De drie acteurs praten staccato, soms lijken ze wel poppen met sleuteltjes in hun rug. Dit maakt dat de voorstelling nogal ouderwets overkomt. Het is een conceptvoorstelling, die leunt op een aantal ideeën.

Doodleuk

Soms zijn de dialogen geestig, wat vooral de verdienste is van de acteurs. Bijvoorbeeld wanneer Doris Baaten als de vrouw des huizes in de eerste scène haar verbouwereerde echtgenoot – Johnny Kraaijkamp – thuis aantreft met een bebloed vleesmes boven een bloedend lijk. Baaten doet alsof er niks aan de hand is, stapt doodleuk over het lijk heen en babbelt over asperges en de zojuist aangeschafte knoflookpers. Als ze het dode lichaam in de gaten krijgt, zegt ze zonder te schrikken: “Wat heb je nou gedaan? Ik kan jou ook geen moment alleen laten.” Ze pakt het mes uit de handen van haar man, wast het af en plaatst het in de keuken in het messenblok. Niks aan de hand. En Kraaijkamp blijft volhouden: “Ik heb niks gedáááán!

Unheimisch

Thijs Prein, ‘het lijk’ en Johnny Kraaijkamp (foto Annemieke van der Togt)

Zo kabbelt de voorstelling tachtig minuten lang voort; zonder pauze. Trudy Labij komt ten tonele, als een vroegere buurvrouw. Het lichaam – overduidelijk een plastic pop – ligt inmiddels op het balkon”van het appartement, maar Labij – behept met bovennatuurlijke gaven – voelt dat er iets unheimisch in de woning is: “Het lijkt hier wel een crematorium”. De ene merkwaardige gebeurtenis volgt de ander op. Er gebeuren dingen die de personages niet kunnen verklaren. Doris Baaten hoort telkens getik, waar ze volgens eigen zeggen gestoord van wordt. Er klinkt een mannenstem uit de zaal, die Trudy Labij aanwijzigingen geeft: “Op het balkon! Er ligt een lijk op het balkon”. Labij kijkt ontdaan en zegt dat ze een stem hoort: “Ik krijg door dat er een lijk op het balkon ligt”.

Sleutelrol

Doris Baaten, Johnny Kraaijkamp en Trudy Labij (foto Annemieke van der Togt)

Vervolgens veranderen de perspectieven telkens, eigenlijk net als in Lex Passchiers eerdere thriller Enkele reis. Dan weer loopt Doris Baaten met het vleesmes te zwaaien, terwijl ze uitroept: “Juillie proberen me gek te maken”. Dan weer lijkt het alsof de buurman weet wie de dader kan zijn. Er worden associaties gelegd met de absurde toneelstukken van de Frans-Roemeense schrijver Eugene Ionesco en de personages constateren dat het prettig is als de toeschouwers worden uitgedaagd om na te denken. Uiteindelijk wordt de conclusie getrokken dat niemand iets heeft aan een ‘gesloten einde’. Er is een sleutelrol voor een mysterieus boek, dat op slot zit. De voorstelling eindigt wonderlijk; ik zal niet verklappen hoe. Vervolgens swingen de vier acteurs tijdens het applaus op de Jennifer Lopez-hit Let’s get Loud. Waarom? Geen idee.

De trailer

Tijdens de terugreis naar Amsterdam opperde iemand over het open einde dat het zou kunnen dat de auteur Lex Passchier suggereert dat de hele voorstelling tijdens het spelen nog ‘in de maak’ is. Dat het toneelstuk, waarin deze personages spelen, tijdens de voorstelling in feite nog geschreven moet worden. Dat kan verklaren waarom Doris Baaten telkens getik hoort: het tikken van een typemachine. Ik keek thuis nog even naar de trailer en toen viel me iets raars op. In de trailer, die afgelopen juni is gemaakt, speelt Nettie Blanken de rol van Doris Baaten. De site van Korthals Stuurman meldt hier niets over. De site van het DeLaMar vermeldt wel: “eerder is gecommuniceerd dat Nettie Blanken een van de hoofdrollen zou spelen, wegens omstandigheden wordt zij vervangen door Doris Baaten”. Zie hier de trailer uit juni:

Op de huidige trailer – visueel dezelfde als de trailer uit juni – is Nettie Blanken niet meer herkenbaar in beeld, terwijl haar stem nog te horen is. Het lijkt wel een thriller… Spooky… Op internet vond ik dat Nettie Blanken de rol moest teruggeven vanwege een dubbele longontsteking. Altijd spijtig, zoiets, maar verbazingwekkend dat Korthals Stuurman Theaterproducties haar gezicht uit de trailer heeft gepoetst (maar niet haar stem). Het zal met kostenbesparing te maken hebben. Dat is begrijpelijk, maar wel slordig.

Hoog spel, gezien 15 oktober 2021 in het Singer Theater in Laren, een productie van Korthals Stuurman Theaterproducties, tekst Lex Passchier, spel Johnny Kraaijkamp, Trudy Labij, Doris Baaten en Thijs Prein, regie Bruun Kuyt, decor Marjolein Ettema, kostuums Dorien de Jonge, Lichtontwerp Coen van der Hoeven, scènefoto’s Annemieke van der Togt, portier bij de première Ruub Petow. Tournee tot en met 6 februari 2021, inlichtingen: www.korthalsstuurman.nl