Alex Klaasen: “ik ben een naaktslak met zes musical awards”
Alex Klaasen is van 5 september tot en met 11 september en van 16 tot en met 20 oktober terug in het DeLaMar Theater met de voorstelling die vorige seizoen zo ongeveer de meeste vijfsterrenrecensies kreeg. En dat was helemaal terecht. In maart was ik naar de première, uitgedost zoals dat was voorgeschreven: als showpony. Wat geweldig dat een dergelijk talentvol iemand als Alex Klaasen alle kansen krijgt en pakt in theaterwereld. Ik zet mijn recensie uit maart opnieuw op Facebook. De voorstellingen in het DeLaMar zijn nu al nagenoeg allemaal uitverkocht. De landelijke tournee duurt tot en met 22 december, met de twee slotvoorstellingen in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.
Obsession
In januari 1998 woonde ik in de Theaterschool Amsterdam een repetitie bij van de voorstelling Obsession; vrij naar het leven van de Amerikaanse modeontwerper Calvin Klein. De musical was geschreven door de destijds 24-jarige student Jurrian van Dongen en gespeeld door studenten, onder wie Martine Sandifort. Ik was bij de repetitie aanwezig, omdat ik een voorstuk schreef voor Het Parool over deze musical die in een kleine zaal van Carré was geprogrammeerd. Het was een aardige repetitie, niet opzienbarend. Dat veranderde, toen een student – met een grote neus, iets te dik, niet moeders mooiste – zijn solo inzette. Hij speelde Chester, een jeugdvriend van Calvin Klein die aids had opgelopen en daardoor niet langer in het perfecte plaatje van de modeontwerper paste. Toen deze jongen begon te zingen, openbaarde zich een wonderbaarlijk talent. Wat een stem, wat een uitstraling, wat gebeurde hier? Pure magie! De destijds 21-jarige jongen heette Alex Klaasen.
Showpony de luxe
Twintig jaar later is Alex Klaasen een alom gevierd, veelzijdig (musical)acteur, theatermaker, cabaretier, zanger, schrijver. Hij is bovendien een van de grappigste entertainers van dit moment. Klaasen vond het op z’n 41ste tijd voor een revue, ook uit eerbetoon voor zijn grote voorbeeld André van Duin. Het resultaat is De Alex Klaasen Revue Showponies. Volgens het woordenboek is een showpony “een stijlvol, flamboyant iemand is – vooral een performer – die het heerlijk vindt om in de schijnwerpers te staan”. In het programmaboekje staat: “een showpony is een lekker extravert iemand die houdt van glitter, van verkleden, van dansen”.
Identiteitsrevue
Alex Klaasen verzamelde zeven performers om zich heen in een revue, waarin hij zelf de grootste showpony is. In de eerste scène komen de spelers één voor één op met ieder een grote feestneus. Ze heten het publiek nichterig welkom en zeggen om de beurt dat ze Alex Klaasen heten. Dan komt de echte Alex Klaasen verontwaardigd verhaal halen. De anderen zeggen: “Je hèbt toch een unieke, karakteristiek neus?”, “Je doet toch nichterig?” En hoezo verontwaardigd? “Je hebt toch alles zelf geschreven?” Alex Klaasen: “Een parodie kan ook liefdevol zijn. Dit is een identeitsrevue”. De rest van de voorstelling is een aaneenschakeling van sketches, liedjes, gekkigheid. Allemaal over identiteit: over homo zijn, kind zijn, man zijn, vrouw zijn, mooi of lelijk, echt of onecht.
Komisch en veelzeggend
De scènes zijn ongebreideld melig en flauw, heerlijk níet politiek correct. Bijvoorbeeld een koorknapenboyband over misbruik in de katholieke kerk, de homodatingapp Grindr of porno. En wat te denken van de volgende dialoog: “Hebben ze bij de snackbar ook iets voor veganisten?” Het antwoord: “Ja, euthanasie”. In een zowel komische als veelzeggende scène legt Klaasen uit waarom mensen in musicals altijd maar gaan zingen, er zijn oermelige sketches over een talkshow, over de overleden Sneeuwwitje die moet worden wakker gekust door een hypernichterige prins. Onvergetelijk is hoe Klaasen als zeemeermin – met een heuse meerminnenstaart – de trap af hobbelt: plof, plof, plof! De meermin heeft alles aan zich laten doen: borsten, billen, lippen. Ze weet nog niet of ze van haar staart benen zal laten maken. Want dan moet ze het ook doen zonder haar favoriete odeur: vislucht.
Hoogblonde diva
Na de pauze treedt het onbetwiste middelpunt van de show op in travestie: blonde pruik, glamour make-up en in een glitterjurk met fraai geboetseerde heupen en een hoge split. De hoogblonde diva spreekt het publiek toe in het Engels of met een Amerikaans accent, ‘ze’ roemt haar heldinnen Barbra, Liza, Judy, Bette, Shirley en zingt ‘some of the best songs, all written for women’, Zoals Stephen Sondheims Broadway baby, maar ook ’t Is over van Annie Schmidt en Harry Bannink. Wat een gein, wat een stem, wat een star quality.
“Zonder kleding en zonder pruik ben ik niks”
Freek Bartels, een van de zeven mede-spelers, danst met ‘haar’. Alsof ze Freek en Ginger zijn. Een andere medespeler gooit de diva – en dus Alex Klaasen – voor de voeten dat hij altijd alles in vermomming doet: “Zet maar op je grafsteen: hij kon zich heel snel verkleden”. Alex concludeert: “Zonder kleding en zonder pruik ben ik niks. Ik ben een naaktslak met zes Musical Awards.” En een man met een uitzonderlijk talent, dat zich twintig jaar geleden aan me openbaarde in een kale repetitieruimte van de Theaterschool. Ook aardig: Jurrian van Dongen, destijds de schrijver van Obsession, heeft meegechreven aan deze revue.
De Alex Klaasen Revue Showponies, gezien 19/3 in het DeLaMar. Dit is een Senf Productie. Teksten Alex Klaasen, Niek Barendsen, Jurrian van Dongen, spel Alex Klaasen en verder o.a. Freek Bartels, Daniel Cornelissen en Jip Smit, regie Gijs de Lange, choreografie Daan Wijnands, muziek/arrangementen Rutger de Bekker, Jan Groenteman, Keez Groenteman en Peter de Witte, decor Janne Sterke, kosuums Arno Bremers, scènefoto’s Tom Sebus, foto van mij met de affiche Edwin Smulders. Terug in het theater vanaf 5 september in het DeLaMar, daarna tournee tot en met 22 december 2018. Zie: www.alexklaasen.nl